Chyba masz rację. A pomocą w czytaniu tych wierszy może też być używanie dużych liter także na końcu każdego wersu.

.........................................................................to taki skarB
.........................................................ta każda bajkA
...................................................................jakiś kwidzyN
..................................................................................i światełkA
................................................ ktoś tam łzawiŁ
.............................................................księżyc świeci
.............................................................kryjąc smuteK
..............................................................rzewnie kwilI
...................................................................ckliwie kojąC
.................................................................smętek nasZ

Myślę że wielkiego znaczenia nie odgrywa wielkość czcionki na początku
wersu Darku ale jeżeli ma to pomoc to spróbuje zastosować ten sposób.
Ale by zrozumieć sens wiersza to raczej nie gra roli czy duża czy mała .
No ale to tylko moja opinia z którą nie wszyscy muszą się zgadzać.
Wydaje mi się że to sprawa gustu czytającego.
Dzięki za odwiedziny i szczery kom.
pozd.



Witam serdecznie Rumpo9 - a ) - oczywiście że nie chodzi o książkę
tylko o muszlę z głębin.
b ) - gramatyka musi obowiązywać i dlatego
zgadzam się iż lepiej się czyta gdy to
nieszczęsne - mi - zostanie przestawione
lub wyrzucone .
c ) - myślę że ta zabawna wariacja peela
sercem jest wiersza więc ma sens
ta niby bajkowa fantazja.

Cieszę się bardzo że tak wnikliwie podchodzisz do sprawy
co świadczy o tym że czytasz i oceniasz , a oto mi najbardziej
chodzi by czytelnik wypowiedział się co go boli czytając me
skromne bazgrały.
Jeszcze raz wielkie dzięki za odwiedziny i kom..
pozd.





Witam szanownego pana - bardzo ciekawy wierszyk i zarazem komentarz
w nim zawarty.
Ale mimo to cieszę się bardzo że zagląda pan do tego kącika i szczerze
kom. nasze wypociny które może kiedyś zapachną ładniejszą poezją.
Zapraszam do następnych odwiedzin.
pozdrawia znajomy za miedzy.



Nie narzekajmy

Życie to odwieczna
Maskarada która
Przebiera w księcia
Lub żebraka

A czasem w głupca
Albo mędrca
W zależności
Od zapotrzebowania


Więc nie narzekajmy
Że taki czy inny
Przypadł nam strój
Tylko w nim tańczmy

Szan. Kolego zza miedzy.
Cieszę się, że nie odmawiasz mi prawa do mojej własnej opinii o Twoich wierszykach.
Oczywiście nie musisz się nią przejmować, bo jak czytam, to poza mną masz tu samych wielbicieli swojej twórczości.
Osobiście wyznaję surową zasadę, że w poezji nie ma i nie może być demokracji.
Nie wszystko co nam skapnie z pióra ma automatycznie znamiona artyzmu.
Niewiele może tu pomóc ani rymowanie, ani układanie słów w zwrotki, gdy używa się obrazowania wyświechtaną sztampą językową.
I nie jest to wcale naganne, a jak widać ma też sporo czytelników, których wyobrażenia o poezji w pełni zaspokajasz.
Nie wiem dlaczego rezygnujesz w swoim pisaniu z bogactwa elementarnych środków poetyckich.
Ograniczając się jedynie do powtarzania – niestety – banalnych kolokwializmów postępujesz jak malarz, który wyrzucałby ze swej palety większość kolorów.
Znałem takiego, sympatycznego klawisza, który w kółku Potreciowym malował : niebieskie niebo, zieloną trawę i listowie, oraz jednym cynobrem dachy i ściany budynków.
Gdy koleżeńsko zwracaliśmy mu uwagę, żeby trochę wzbogacał kolorystykę mieszając farby, wówczas on z rozbrajającą naiwnością mówił nam: co wy mnie w konia robicie,
przecież niebo jest niebieskie, a trawa zielona – i wyciskał na płótno farbę prosto z tuby.

Śpiewać każdy może, malować może i pisać też. Ale efekty tych działań nie koniecznie obligują do uznawania ich za dzieła zasługujące na afisz.

Dla mnie jest czymś doprawdy wspaniałym to, że w tym kąciku poważni i dorośli mężczyźni (dwaj) układają słowa w pragnieniu wyrażenia jakichś własnych uczuć.
Osobiście nie potrafię ich odczytać, bo dociera tu do mnie wyłącznie tylko to szlachetne ich dążenie do przekazania mi czegoś, czego nie umiem dostrzec poprzez zasłonę banału i sentymentalizmu w obrazowaniu tych wierszy.

Waldemarze, cenię Twą pogodę ducha i te godne podziwu Twoje próby przekazania innym swych przeżyć.
Myślę, że będą one tym bardziej czytelne, im bardziej będziesz wzbogacał swój język i będziesz zachowywał większą dbałość o jego piękno, To własne, i tylko Twoje.

Prawie jak w tym Twoim wierszu:



Pozdrawiam zza miedzy

Przypomniało mi to niedawno przeczytaną książkę Andrzej Kaliszewski "Piętka Czesław, niżej podpisany" być może to o Twoim znajomym klawiszu

Też go znałem, tak ze szkoły, jak i później z pracowni (bywałem tam towarzysko)
ale on miał swoją klientelę. On te swoje obrazki sprzedawał na kwidzyńskim rynku
i w ten sposób wpasował się w "zapotrzebowanie społeczne".

Tak się składa że i ja Go znałem.
Niestety Kaziu już nie żyje
Pomijając to że był klawiszem,
To był On bardzo fajnym człowiekiem i kolegą

Coś dla naszych poetów, ale proszę się nie obrazić

Pewien poeta zorganizował sobie wieczorek deklamacyjny w szpitalu -
charytatywnie dla pacjentów i personelu. Godzinkę to trwało, wreszcie
koniec. Na sali cisza. Do artysty podchodzi jeden z anestezjologów, i
serdecznie ściska jego prawicę.
- Szacuneczek, mistrzu...

To, Darku, wierszyk na zapotrzebowanie społeczne:

Kiedyś drogą szła nieboga
w płaszczu kryjąc zadek,
No a przed nią szła stonoga
na wszelki wypadek.

Prędzej czy póżniej

w każdym istnieje
ogniwo kruszone
przez czas

więc jaki ma sens
krępować nim
kłamstwa

skoro prędzej czy
później na pewno
pęknie

wówczas ktoś
albo coś rozliczy
z nich nas


Miłego czytania życzę

Na koniec

To, co kłamstwem jest dla wroga
Pomyłką jest dla przyjaciół

Znowu z góry błędna droga
Kluczeniem wokół tematu

Gdy dla innych błąd głosimy
A swoi go popierają

Wszyscy to samo myślimy:
Oni go uznać mają

Przyjdzie kiedyś ocen pora
I staniemy bez woli

Dla kogo tęcza w kolorach
A kogo to zaboli ?

Nie wiem jak innym ale mi wiersz bardzo przypadł Kwidzowniku.
A zwłaszcza wstęp jego i zakończenie - duży plus za całość
która ma sens i przesłanie.
pozd. Waldemar

Zainspirowała mnie do niego twoja ostatnia twórczość. Myślę, że jednak nie ostatnia.

Na krawędzi biedronek
hen wylatujących
załamał się promyk
i lśni jasnym blaskiem

Czemu zajął mi wzrok
śledzący cichy furkot
i oślepił swą drogą
paląc źrenic pustkę

W taflach galerii szkła
stałem wśród barw refleksów
a w głębi światło świateł
i tęczowa autostrada

I nagle ciemno ...
to cień przelatując
siadł na krawędź ...
Wróciła

"Biedny ten nasz pajacyk, nikt go nie kocha,
Więc nam w wirtual wciąż szlocha i szlocha"

Porcellus

W parku na ławeczce
Dwie pary przysiadły.
Obie przytulone
Czasem już odgadłym.

Słów nie słychać, liść tylko
Spojrzał na ich ręce,
W jednych dłoniach mało
W drugich czasu więcej.

A wiatr westchnął z cicha
Do samego siebie,
Która z nich piękniejsza?
Doprawdy sam nie wiem...