Nic nie jest wart

Ciężarem lat
zahaczał o życia
cień

Który chodził
za nim nocą
i dniem

Był mu bliski
jak ogrodnikowi
kwiat

Lubił jego kontury
malowane z ciemnych
farb

lubił mu się żalić
wiedział że nie będzie
się śmiał

Że mężczyźnie nie
wypada by uczuciem
grał

Którego przybywa
mu z upływem
lat

Które nieuchronnie
zbliżają go
do cienia

Który tak naprawdę
nic nie jest
wart

Już dawno, w dzień Agrypiny świętej,
chusteczkę malinową skradł,
milczy, a jak król Dawid jest rad.
Białe są ściany w celi przemarzniętej,
a jemu obcy cały świat.

Powiem, na celi wchodząc próg:
"Mą chustkę oddać byś już mógł!"

Ach, jak mi smutno! Mój anioł mnie rzucił,
W daleki odbiegł świat
I próżno wzywam, ażeby mi zwrócił
Zabrany marzeń kwiat.
Ach, jak mi smutno! Cień mnie już otacza,
Posępny grobu cień;
Serce się jeszcze zrywa i rozpacza
Szukając jasnych tchnień;

Ale na próżno uciszyć się lęka
I próżno przeszłość oskarża rozrzutną...
Ciąży już nad nim niewidzialna ręka -
Ach, jak mi smutno!

Witam was zdynku i czaro89.
Przeczytałem - wklejajcie swoje wiersze chętnie poczytam i ocenie.

-- 22 kwi 2017, 2017 11:57 --

Czas to potęga której nikt
nie zatrzyma


Czas to potęga
kamień skruszy
zawróci rzekę
przetrwa wojny

Pożar ugasi
nowe urodzi
śmierci uniknie

Czas to potęga
której ludzie się
nie nauczą

Która nigdy się nie
skończy nawet gdy
wszystko umrze

Czas to potęga
której nikt nie
zatrzyma ona
zawsze będzie

Są jakie są

Wspomnienia są jakie są
nie ukrywajmy ich miejmy
przy sobie

Niech ozdabiają chwile
z których czas nas
okrada

Oczywiście o te miłe chodzi
nie o te które zadają ból
są trudne

O ozdobione sensem będące
drogowskazem do
przyszłości

Brzegi nienawiści

Tak mało zostało tych
którzy rozumieją
co inni mówią

To oni budowali mosty
łączące brzegi
nienawiści

Które nauczyły się
pojednania w duchu
wzajemności

Podając sobie ręce które
niejednokrotnie
krzywdziły

Udając że nie rozumieją
co dla innych znaczy
przyszłość

Drogi które prowadzą donikąd


Nie wszystkie drogi
prowadzą gdzieś są
również takie które
prowadzą donikąd

Przednimi człeka
zatrzymuje stop
są przeznaczone
dla zbłąkanych dusz

Którym obojętne w
w jaką stronę iść
one wolą błądzić
nie wiedząc co to cel

Wiersz z rozkazem w tle

Wiersze pisane dla nikogo
są ukryte w szufladzie
ujrzeć światła nie mogą
na pewno te takie macie

Więc nie proszę - rozkazuje
byście dziś je odkurzyli
taka śmiała prowokacja
by nas sobą uraczyły

Przecież jest w nich coś
to nić że w szufladzie spały
przecież napisał je ktoś
to nic że są zapomniane

Niech czytelnik sam oceni
da im szanse zaistnienia
poszarzy lub wybieli
niech zapłonie w nich nadzieja

Niech dziś i jutro o nie
się upomni przypomnienie
w lustrze się odbijające
by nie wpadły w zapomnienia

Coś co nie posiada początku ani końca


Wszechświat to my robaki planety gwiazdy
płacz uśmiech nuda ośmieszanie prawdy
wszechświat to brama wielkiej dziury
która zawsze donikąd zaprowadzi

Co znaczy że ciągle będziemy błądzić
między złudnymi jego światami
na jakich my ludzie nigdy tego co na
ziemi nie doznamy - one rządzą się
własnym prawem

Dla nas niepojętym które tworzy kolejne
dziury w dziurze - my ich nie dotrwamy
są pojęciem obcym niezrozumiałym
do jakiego staramy się zbliżyć

Lecz wszechświat to wielkość niedościgniona
ona zawsze będzie przed i za nami

Złodziej zła i nienawiści


Kraść nie wypada lecz kraść coś co
okradanego szpeci np.złość kłamstwo
nienawiść raczej jest wskazane

Taka kradzież wcale nie krzywdzi tylko
upiększa za kraty nie wsadza okradzionego
nie zasmuci - powinna ucieszyć

Na taki włam nie powinno się pluć
wypada go pochwalić bo jest to sztuka
z której nie każdy potrafi żyć - cóż taki złodziej
to skarb

Sen o śnie


Bał się snu oraz tego
co nastąpi gdy się
obudzi

Czy dalej sobą będzie
czy kukłą ożywianą
sznurkiem

Czy kochał dalej będzie
kochanym czy ujrzy
słońce

A może gdy się obudzi
nie będzie dnia oraz
nocy

Bał się do chwili która
obudziła - znowu
był sobą

Zobaczył ponownie to
czego bał się nie
zobaczyć

Pan Bóg dla ludzi czy ludzie dla Boga


Miłość dla kwiatów czy kwiaty dla miłości
Słońce dla zaćmienia czy zaćmienie dla słońca

Prawda dla kłamstwa czy kłamstwo dla prawdy
Jasność dla ciemności czy ciemność dla jasności

Ukłon jest wdzięcznością czy wdzięczność ukłonem
Zycie prowokuje śmierć czy śmierć prowokuje życie

Gwiazdy są dla nieba czy niebo jest dla gwiazd
Pan Bóg jest dla ludzi czy ludzie dla pana Boga

Tak można bez końca więc już przestane bo nie
wiem czy pióro jest dla mnie czy ja dla pióra

Ale widział go wiatr


Za górami morzami gdzie gdzie wiatr pierwszy był
ktoś zbudował nowy lepszy niż nasz świat

Gdzie kochanie to znak rozpoznawalny każdego
domu ulicy parkowo - leśnych ław

Gdzie uśmiecha się nie tylko słońce - uśmiech
widać tu oraz dalej czyli tam

Tam człowiek nie tylko człowieka szanuje
szanuje również jego wierny cień

Cień który choć niemy umie z nim rozmawiać
potrafi doradzić w którą stronę iść

Gdzieś za górami morzami jest taki świat
którego my nie znamy ale widział go wiatr

Witam - w powyższym wierszu wkradło się do pierwszego wersu podwójne / gdzie /
za co przepraszam.
Miłego czytania życzę.

W nieznane na zbity pysk


Ziemia to zamknięta kula
w którą nikt nie inwestuje
przeciwnie okrada ile
można ile się da

Bezlitośnie na oślep nie
patrząc na grawitację
która kiedyś się zbuntuje

I w kosmos wypieprzy
na zbity ryj - w nieznaną
czeluść gdzie nie będzie
tak pięknie jak tu na ziemi

Która wszystko co najlepsze
nam oddała - lecz my tego nie
doceniamy chwilą żyjemy
zamiast uczyć się myślenia

Zrezygnować z wandalizmu
jaki ośmiesza wobec światów
gdzie nikt nie nauczył się
bezmyślności

Oraz okradania czegoś co ma
w sobie sens - czyli życie
które tylko w harmonii jest
wstanie przetrwać

Do napisania zmusiła mnie ludzka czyli nasza
głupota która prędzej czy później się zemsci