Najpiękniejsze miejsce na ziemi


Szukał pięknego miejsca
był tu i tam zachwycał się
tym co widział

Jednak wszystko zamazało
się gdy wrócił na swoje
ujrzał własny dom

Drzewo małżonkę z dziećmi
skrawek nieba czyli
miejsca mu bliskie

To właśnie im dedykuje
wiersz o najpiękniejszym
miejscu na ziemi

Inaczej świat zwariuje

Nie warto tylko pracować
czasem trzeba odpocząć
inaczej świat by zwariował
pozbył się świąt i niedziel

Świat nie wytrzyma ciągłej
pracy - musi ratować wiarę
kościoły kapliczki świątynie
które są mu bardzo bliskie

Które pomagają zrozumieć
co to jest człowieczeństwo
na czym on naprawdę polega
czemu boi się wojen kłamstwa

Nie łudźmy się że liczy się tylko
praca praca jeszcze raz praca
świat to jedna wielka tajemnica
którą zawsze warto odkrywać

Jakiej warto poświecić więcej
czasu na jej zrozumienie
by o nią się nie potykać
tylko przeżywać

Bajka bez morału uszyta z prawdy

W mojej bajce nie ma obaw
strachu ciemnych barw
jest jasna

Nie ma smutku oraz płaczu
żadnej wojny głodu jest
uszyta z prawdy

Moja bajka stoi na stabilnym
filarze - nie podmyje go
byle jaka fala

Tu jest tęcza oraz zacmienie
drzewo ptak świerszcz
babie lato

W tej bajce jest piękno które
wiele ma imion tak bardzo
nam bliskie

To bajka nie jest tylko dla
dorosłych również dla
dzieciaków

Ona na pewno ich ucieszy
mimo tego że nie kryje
się w niej morał

On jest w niej oczywisty
bez obawy i jej czarnej
otoczki

Niby tylko krok

Na granicy kroku
następny odkryłem
na jego horyzoncie
ujrzałem tęcze

Pomyślałem wtedy
ten krok nie będzie
błędem - otwiera
nowe możliwości

Namalowania obrazu
napisania wiersza
lub zaspiewania
o tym jednym kroku

Który jest ciekawszy
od tego pierwszego
w jakim nie ujrzałem
tego co piękne



Edytowano niedziela

Gdy łzy dokuczają

Gdy los zasadzi ci kopa
a twoje gwiazdy zbledną
gdy o cień się potkniesz
zaczniesz gubić drogę

Gdy łzy będą dokuczać
podaj swoją dłoń temu
co pokarze ci to co niby
słabo ale jeszcze się tli

I nawet gdy trudno jest
do ciebie się uśmiecha
lekarstwem na wszystko
co nie wychodzi ci

Czasu nie oszukasz klucz nie zamkniesz

Czasu nie zatrzymasz kluczem nie zamkniesz
on naszym guru prowadzącym przez życie
jego nie oszukasz nie ukryjesz twarzy
prędzej czy później ślad na niej zostawi

Przednim nie uciekniesz zawsze cię dogoni
pokaże twój kres a sam tu zostanie
jest pojęciem stałym nigdy nie przepadnie
ogień go nie spali woda nie zatopi

On był jest i zawsze będzie przed nami
będzie się śmiał że myślimy iż z nim
kiedyś wygramy nie poddając się mu

Gzie cisza nie nudzi

Szukał miejsca w którym
czas płynnie wolniej
gdzie cisza nie nudzi
wiatr tylko ciepły

Miejsca w jakim dni
nie gubi kalendarz
gdzie nie dostaje się
marnych emerytur

A Bóg z ludźmi rozmawia
nie przez kogoś - osobiście
pomaga zrozumieć coś
czego nie rozumiemy

Szukał lecz nie znalazł
bo nad ranem ze snu
obudziła go rzeczywistość
udekorowana czasem

Obraz który niby śpi a dokucza


Żal łzy ból czerń
smutek i rozpacz
odwieczny obraz
malowany żałobą

Obraz ukryty w
naszej pamięci
który niby śpi a
jednak dokucza

Zwłaszcza w dniu
Wszystkich Świętych
gdy zapalamy im
znicz pamięci

Oszukała go i ośmieszyła

Śmierć go zawiodła
miała przyjść wczoraj
a już jest jutro

Potem jawnie oszukała
twierdząc już za późno
a on dalej żyje

Następnie ośmieszyła
obiecując przyszłość
której nie dotrwa

Ona pustym słowem
które coś mi wmawia
potem się wycofuje

Jest twarzą bez twarzy
która udaje że mnie
dobrze rozumie

W porywach jak wiatr
na byle przeszkodzie
wyhamuje

Śmierć to matematyka
zagubiona w nieznanej
liczbie gwiazd

Jakie rodzą się i umierają
a o ich żywotności
decyduje czas

Miłość uwięził w dzbanie

Ktoś nie kochający wysoko na półce
uwięził miłość w dzbanie - uczynił to
bo bał się że innych sobą zarazi

Lecz gdy nadeszła noc jej tkliwe
wołanie usłyszał świerszcz który
szperał między książkami

Podskoczył do okna zawołał wiatr
układający się do snu i razem
zrzucili dzban

Z niego rozlała się po świecie miłość
której bał się ten kto świadomie
ją w nim uwięził

Lecz gdy rano się obudził też zaczął
kochać innych a potem przeprosił
za to że w nią nie wierzył

To nic że czasem zapłacze


To nic że jest za oknem
to nic że siedzi na karku
że czasem nam dokuczy
bywa też że sobą uraczy

Uraczy mądrością i obrazem
upiększonym barwami
których jest królową
mimo że nie ma korony

Bo nawet gdy zapłacze
i czasem zimnym powieje
to nie kaleczy tym twarzy
tych których sobą skazała

Skazała bo tak chciał ten
który światem rządzi
jakiemu na imię czas
kalendarz pora

Gdy kochanie zaczyna nudzić

Gdy pada deszcz wieje wiatr
a kochanie zaczyna nudzić
wyjdź z domu kupić globus
wróć i udaj się w podróż

A gdy owa już się wyczerpie
bo wszystko zobaczyłeś
wróć do domu wdziej kapcie
i przytul się do miłości

Powiedz że będąc w świecie
nie spotkałeś drugiej takiej
za którą tak szybko jak za nią
zacząłeś tęsknić ona wybaczy

Wybaczy to że ją na godzinę
ale jednak samą zostawiłeś
mówiąc zrozum kochanie
ale ja muszę się odnaleźć

Wiersz na poprawienie humoru jesiennego

Instrukcja tonięcia latem

Jak przetestować za co złapać
gdy się tonie - za brzytwę czy
drut kolczasty

Wiem to śmieszne ale wiedzieć
nie zaszkodzi lepiej być tym
przeszkolonym

Przestrzegać bezpieczeństwa
i higieny tonięcia przecież nie
tonie się w rękawicach

Choć prawdę mówiąc nie byłoby
to takie mocno głupie i tonięcie
by tak nie bolało

Woda nie zmieniła by barwy
byłaby przezroczysta dzięki
temu bliżej dna

Które na nas czyha od którego
przyjdzie nam się odbić w tedy
na sto procent

Większe prawdopodobieństwo
nie utonięcia jest nadzieja
że wypłyniemy

Gdzie się schowało kochanie


Miłości gdzie się ukryłaś
gdzie schowałaś kochanie
które pieści tuli całuje

Powiedz czemu to robisz
czemu znikasz wtedy
gdy jesteś chciana

Miłości pokaż oblicze
przecież jesteś piękna
niewarta wstydu

Prosimy podaj nam dłoń
zaraź swoim ciepłem
które takie miłe

Niech obudzi nas ze snu
który ciągle płacze
ma smutną twarz

Tak tak droga miłości
tylko twoja mądrość
wyzwoli kochanie

Pokaże to co w sercu
ukryte co tak bardzo
zachwyca nas

Nici z tej gonitwy

Ciągle gonimy za nieuchwytnym
które nas ciągle wyprzedza
wciąż o krok przed nami

Nie pozwala do siebie zbliżyć
jest jak mgła dłonią dotykana
mimo to jej nie wyczuwamy

Uparcie gonimy lecz nici z tego
ono zawsze będzie uciekać
łudząc nas że je dogonimy