Sady łąki i ogrody

kiedyś czułem żal doń
że tak szybko rośnie
chłonąc sady i ogrody
ogrodzone sztachetami
za jakimi istniał raj


raj do zabaw i swawoli
w jakim kozy psy i konie
każdy po swojemu ale
jednak z nich się śmiał

dzisiaj zaś spacerując
ulicami i po parkach
których kiedyś tu nie było
jestem bardzo dumny

dumny z faktu że to miasto
które zwie się Kwidzyn
w cztery strony się rozrasta
i wybaczam mu że wchłonął
memu sercu bliskie miejsca

Dziś dla odmiany proponuje wiersz o naszym mieście
z mojego i waszego moi mili dzieciństwa.

Sady łąki i ogrody

kiedyś czułem żal
że tak szybko rośnie
chłonąc sady i ogrody
ogrodzone sztachetami
za jakimi istniał raj

raj do zabaw i swawoli
w jakim kozy psy i konie
każdy po swojemu ale
jednak z nich się śmiał

dzisiaj spacerując
ulicami i po parkach
których kiedyś tu nie było
jestem bardzo dumny

dumny z tego że to miasto
w cztery strony się rozrasta
wybaczając że wchłonęło
miejsca bliskie sercu

Waldemar

Druga wersja moim zdaniem lepsza gramatycznie, chociaż bez obrazy dziwnie brakuje mi w tym utworze silniejszego (mocniejszego) zwieńczenia.

Ten młodzieńczy żal i nostalgia zbyt prosto przerodził się w dumę, tylko tak sobie analizuję

Cieszę się Darku że czytając wiersz analizujesz , to bardzo pomaga autorowi
zrozumieć co jest dobre a co złe w tym pisaniu.
Być może faktycznie zbyt łagodne zwieńczenie o którym wspomniałeś
ale myślę że to można dopracować jeszcze.
A co się tyczy żalu i nostalgii zbyt prosto przerodzonej w dumę
to myślę że peel dopiero gdy wydoroślał zrozumiał iż sens miało
to co kiedyś wydawało mu się krzywdą.
Więc stąd ta duma - a tak na marginesie to mi się wydaje
że dobrze się dzieje gdy ktoś potrafi zamienić zal w radość.
Dzięki za odwiedziny .
Przepraszam że zawracam ci głowę ale myślę że gdy wytnę powtórzenia
wiersza to będzie - tak mi się zdaje - bardziej płynnie brzmiał .
Co o tym myślisz .

Drogi Waldemarze, to były tylko takie moje skromne uwagi do Twojego dziełka.

Powtórzenia mnie zupełnie nie bolą, jednak jestem bardzo wyczulony na zbyt wielkie słowa do rzeczy tak naprawdę małych.

Jesteśmy rówieśnikami i pamiętamy Kwidzyn taki jakim on był.

Nostalgia nasza bierze się z upływu czasu i naszej wyczulonej pamięci, już tak mamy i niech tak zostanie.

Kocham poezję pisaną prosto acz z ozdobnikami, wiersze w których pojawia się ojczyzna, honor, duma jakoś podświadomie brzydko zaczynają mi pachnieć Broniewskim

Czar miasta

Na placach i zaułkach
Trwaniem umęczona bogata historią
Zasępiona mina

Po dachach i podwórkach
Ozdobnych frontonach zadbana euforią
Uroda Kwidzyna

Czy patrzeć nam już tylko
Jak starością tynków i cegłą zmurszałą
Do grobu odchodzi

Czy za każdą chwilką
Odnawiana dawnym widokiem swej chwały
Na nowo się rodzi

Witam Kwidzowniku - wiersz bardzo czule przemawia pokazując
jakby dwa obrazy w jednym.
W pierwszym smutek przemawia a drugim radość.
Reasumując wiersz zmusza do głębszego zastanowienia się
nad jego treścią która zmusza do refleksji .
Do mnie wiersz trafił pod każdym względem czyli warsztat i puenta
bez żadnego zgrzytu .

Bajka szumem opowiadana

niczym nie wyróżniała się od leżących obok
jednak po nią sięgnąłem by w domu postawić
na stoliku przy nocnej lampce

ona zaś za to że ją wybrałem co wieczór
gdy gaszę światło szumem opowiada
na dobranoc mi bajkę

o głębinach barwniejszych od zorzy i tęczy
które ciemności rozjaśniają ukazując
kwitnące tam życie

ja zachwycony zasypiam przeniesiony
do cudownej krainy z jakiej na brzeg
wyrzuciły ją morskie fale

Twój wiersz, to jakby nastrój andersenowskiej dziedziny. Jest dobrze skomponowany w tym duchu. Dzięki.

Drodzy poeci, obydwa wiersze bardzo zgrabne kompozycyjnie.
Waldemara poezja bibliofilska, Kwidzownika kwidzyńska bo jakże by inaczej.
Pytanie do Waldemara czy nie było by dobrze zastosować dużych liter na początku wersetów pomagają czytać i rozumieć ale oczywiście wybór należy do twórcy

Przesądy i zabobony

W poezji - ma się rozumieć

Rozumiem, że poezja rządzi się swoimi prawami, ale:
a) w pierwszej zwrotce bierzesz leżącą książkę z bajkami i stawiasz ją na stoliku? ;kto stawia ksiązki na sztorc?; chyba, że nie chodzi o książkę.
b) w drugiej zwrotce "mi" jest zupełnie niepotrzebne, a jak już, to powinno być na początku wersu; chyba, że gramatyka nie obowiązuje.
c) trzecia zwrotka prawie ok, gdyby nie ta tęcza w ciemnościach.
Ogólnie, poezja to ciężka sprawa i chyba nie dla mnie.
Jak i pewnie wiele innych rzeczy, co zaraz uzmysłowi mi "trzon" forum

Nie marudź, wiem że jak by było o kolejach, lokomotywach, wagonach i torach byłoby jeszcze fajniej.
Też bym chciał musi nam wystarczyć Kovalus

Miejscami daje nieżle "czadu", no, ale w końcu sam się przyznaje,że maluje "bajki kolejowe"

Nasza stolica

Powiśle
Na wyżynie stoi miasto stare
Razem z zamkiem, katedrą
Przy wielkim przemyśle

Po zmierzchu
Wznoszą łuny światła industriale
Lampy aut i witryny
Trasy znaczą ściśle

Gdy nocą
Hałas ginie i cisza nastaje
A w oknach światła gasną
Czas to snu i bajek

Porankiem
Kwidzyn wstaje i budzi swe dzieci
Echem słychać ich krzyki
Przecież słońce świeci