Słowo wstępu…
Od 15 miesięcy jestem szczęśliwym ojcem. Jako że wcześniej bardzo mocno zajmowałem się zagadnieniami związanymi z sztuczną inteligencją z radością i zaciekawieniem obserwuje rozwój mojej córki Alicji.

Konkrety…
Jeszcze do niedawna zdarzały się przedziwne sytuacje. Dziecko bawiło się, i raptem jakby coś usłyszało/zobaczyło obracało się w danym kierunku i uśmiechało na przykład w pusty kąt pokoju. Dodatkowo parę razy w takich momentach włączała się zabawka z melodyjką, którą normalnie można było uruchomić tylko naciskając (dość mocno) włącznik. Przyprawiało to o dreszcze na całym ciele.

Co Wy na to? Czy spotkaliście się z takim zachowaniem dzieci?

Jestem ojcem od 74 miesięcy i zauważyłem podobne zjawisko.

Coś w tym jest...
Mam dwie córeczki starsza ma 4 latka, mlodsza 9 miesięcy.
Starsza córcia przez prawie rok widziała dziewczynkę o imieniu Julia, mówiła, że dziewczynka jest od niej starsza, rozmawiała z nią, bawiła się... chodziła z nami na spacery...
Kiedy pytałem o Julię wskazywała gdzie stoi, co teraz robi, czasem nawet się na nią obrażała...
Przed pięcioma może sześcioma miesiącami przestała o niej mówić, przestała z nią rozmawiać.
Niedawno moja żona zapytała się "gdzie jest Julia?" - Odpowiedź była prosta - "Odeszła mamusiu, Odeszła bawić się z inną dziewczynką, bo ja już jej nie potrzebuję..."




Podobne zjawisko obserwuję u młodszej...

Z zabawką miałem podobną sytuację, z tym, że rozszyfrowałem zagadnienie -
była to karuzelę, którą można uruchamiać przy pomocy pilota załączonego przez producenta... nigdy go nie używaliśmy, ale karuzela sama się uruchamiała i zaczynała grać melodyjka... Na początku było to dla mnie dziwne i podejrzewałem "zjawisko paranormalne" po długich obserwacjach okazało się, że czujnik zabawki działa na tej samej częstotliwości, co pilot od TV

To "normalne".
Dzieci nie są jeszcze skażone naszymi "prawami i zasadami".
Nie wiedzą więc, że "nie mają prawa" czegoś widzieć więc to widzą.
Poza tym, mają bardziej wyczulone postrzeganie poza-zmysłowe.
No i na dodatek: pamiętają poprzednie wcielenie.
Mija to w wieku kilku lat.
Do tego czasu jednak "jest ciekawie"

Nie mówię, że tak nie jest, ale skąd to wiesz?

Wiele (niezależnych od siebie) osób mówi coś takiego (z ich własnego doświadczenia).
Całkiem niedawno, koleżanka w pracy opowiadała podobne "przypadki" swojego kilkuletniego syna (3-4 lata). Widział babcię, która leżała w szpitalu w śpiączce. Tuż po tym zmarła. Już więcej jej nie widział.

W każdym razie nie jest to nic złego. Po prostu, jak to mówi tytuł wątku: dzieci widzą więcej.

Ludzie mówią różne rzeczy, ale żeby zaraz w to wierzyć...

To nie jest kwestia wiary czy nie-wiary (nie jestem wierzący) lecz akceptacji.
Ja to akceptuję. To, że ja czy Ty czegoś nie akceptujemy (lub jak wolisz - nie wierzymy w to), nie oznacza, że tego nie ma

Miłego dzionka!

Akceptują, że ci ludzie to mówią, ale nie muszę wierzyć, że to co mówią jest potwierdzeniem rzeczywistości.

Wierzyć nie wierzyć? Jestem informatykiem, dla mnie świat to 0 i 1 , prawda lub fałsz. Dlatego bardzo ciężko mi uwierzyć w istnienie jakiś mocy nadprzyrodzonych itp.
Pisząc ten wątek, przetaczałem fakty. Byłem ciekawy czy ktoś inny spotkał się z czymś takim.

Ale czy to kwestia wiary? Czy jednak jakiś doświadzceń? Czy sami - jako dorośli ludzie - nie macie dziwacznych przeżyć? Intuicji? Jakieś snów?
Ja mam bardzo często - nie zawsze dobrze zinterpretuję - ale bardzo często dzieje się to, co mi się śni, co przeczuwam. Zawsze ma to oczywiście związek z tym, co przeżywam. Wtedy dużo myślę o danym problemie. Ale może to kwestia rozbudzenia w sobie tej dziecięcej wrażliwości, ufności, naiwności, prostoty przeżywania . Nie wiem sama - bo żeby było bardziej paradoksalnie - na codzień jestem bardzo konkretną i przyziemną jednostką....

A wierzysz we wszystko co widzisz lub słyszysz? Nie sądzę, bo zmysły są ograniczone i tym samym omylne.

Nasz maluch chyba też coś takiego "miał". Tzn. stawał czasami w przedpokoju lub zapatrzył się w jakieś miejsce i uśmiechał sie tak jakby do kogoś. Dodam tylko, że w jednym z pokoi w naszym mieszkanku umarł jego dziadek (Kubuś niestety nie miał okazji go poznać). Czyżby przychodził na niego popatrzeć?...

Moja babcia twierdziła, że dziecko widzi aniołki, które do niego przychodzą bo wcześniej zanim się urodziło samo było aniołkiem, i koledzy i koleżanki z nieba odwiedzają go tu na Ziemi przez jakiś czas. Taka romantyczna wersja wyjaśnienia tego zjawiska.

Tego uśmiechania się do czegoś w przestrzeni to bym nie przeceniała. A czy dorośli nie uśmiechają się swoich myśli, nie zapatrzą sie czasem w przestrzeń? Tylko robią to jak nikt nie widzi - dzieciaki takich problemów nie mają.

Corzano - zmysły sa ograniczone i omylne -ale na nich się opieram - na swoim postrzeganiu i odbiorze