O kulturze danego społeczeństwa świadczą wszystkie cmentarze obok których ono żyje. W tradycji polskiej ukształtował się już trwały zwyczaj wspominania wszystkich zmarłych w czasie jesiennego, poświęconego im święta. Kto chce zachować pamięć o nich porządkuje wówczas zachowane groby paląc na nich znicze i tak się od lat dzieje.

Pęka mur z którego przemawiał prorok
Promień słońca igra na pieśni żałobnej
Tam sny i nocne koszmary rozdzierają wszystko
Czyje ręce złożą laur, gdy cisza topi krzyk

Przerażenie będzie moim epitafium
Gdy pełznę a droga łamie się i pęka
Jeśli dobrniemy do celu, będziemy się śmiać
Lecz sądzę, że wcześniej rozlegnie się płacz

Na naszej wierze kiełkują nasiona czasu rzucone w kościelne stalle
I wzrastają w deszczu uczynków tych, którzy wiedzą i o których wiadomo
W świecie bez reguł wiedza to przyjaciółka wiodąca cię na śmierć
Patrz! Czyż wiary przodków nie głoszą dzisiaj głupcy?

Przerażenie będzie moim epitafium
Gdy pełznę, a ścieżka łamie się i pęka
Jeśli dobrniemy do celu będziemy się śmiać
Lecz jestem pewien, że wcześniej rozlegnie się płacz