Podanie życiem podpisane


Przytulić się do ciszy
uśmiechnąć do wiatru
porozmawiać z echem
wysłuchać marzeń

Ukłonić się prawdzie
podać dłoń lepszemu
wygrać z losem w karty
nie bać się ciemności

Dotknąć leśnej mgły
uwierzyć w Boga
śnić tylko barwnie
udanie pokochać

Tylko tyle pragnę
podanie napisze
życie je podpisze
i będzie fajnie

Gdy śmierć zapuka będę sie bał

Nie powiem gdy
śmierć zapuka
będę sie bał

Nie powiem gdy
burza na niebie
chyba zaklnę

Nie powiem gdy
ktoś mnie opluje
w pysk mu dam

Nie powiem gdy
gwiazda spadnie
uronię łzę

Nie powiem gdy
się uśmiechniesz
nie będę spał

Nie powiem gdy
mocno zgrzeszę
udam się w dal

Nie powiem gdy
kwiat przekwitnie
nie będę rad

Nie powiem gdy
prawda przegra
będę dobro kradł

Nie powiem czy
gdy będę starcem
radę dam

Nie powiem gdy
zapomnę marzeń
zamknę ten kram

Miłość dojrzewa smakuje wino

Pod osłoną nocy
miłość dojrzewa
zbiera żniwo
uśmiecha się

Pod osłoną nocy
smakuje wino
po którym my
się kochamy

Pod osłoną nocy
jesteś ty i ja
niebo zaskakuje
mamy fajne sny

Pod osłoną nocy
błądzą myśli
które nad ranem
nie mówią nic

Pod osłoną nocy
życie się tli zaś
serca kuszą
wolnością

Pod osłoną nocy
czas nie goni ale
otwiera okna
i drzwi

Wyśmiać deszcz i wiatr uszczypnąć echo

Przytulić się do pragnienia
porozmawiać z tym co
niemożliwe uciec
przed byłym

Kopa zasadzić temu
co niewygodne
wyśmiać deszcz wiatr
uszczypnąć echo

Potem to wszystko
razem wymieszać
może dzięki temu
lepsze zakwitnie

Gdy wiatr okłamuje a prawda smutna


Czy można być szczęśliwym
gdy droga tylko pod górę
a wiatr okłamuje

Czy można być szczęśliwym
gdy szczęście za drzwiami
miłości szuka

Czy można być szczęśliwym
gdy dzień i noc kłamią
a prawda smutna

Czy można być szczęśliwym
żyjąc złudzeniem które
nie umie śnić

Czy można być szczęśliwym
a może szczęście to
tylko bajka

Pomyślcie proszę czy
ono ma sens czy
jest potrzebne

Jak cierń na głowie Chrystusa

Smutek zawsze boli
nie ma wesołego
jest jak cierń na
głowie Chrystusa

Smutek nie kłamie
zawsze szczery jak
drzwi za którymi
nie ma nic

Smutek to smutek
nie wygrasz z nim
zachodem ani
szumem drzew

Smutek to potęga
był jest i będzie
zdobił twarze i
nieudane myśli

Wstyd mi za wiatr i za ojca


Wstyd mi za tych
którzy kłamią nie
umieją się śmiać

Wstyd mi za wiatr
który dachy zrywa
za chamstwo

Wstyd mi za ojca
który zapomina
po co jest

Wstyd mi za Boga
który najlepiej
umie milczeć

Wstyd za prawdę
która czasem boli
tak jak ból

Wstyd mi za świat
za to że poddał
się ot tak

Wstyd mi za siebie
że nie uwierzyłem
choć mogłem

Ten wstyd jak
parawan ukrył
wiele prawd

Wieś to nie tylko kurze i krowie łajno


Wieś to nie tylko gnój
ona umie pachnąć
maciejką i cud
majerankiem

Wieś to nie tylko kurze
i krowie łajno to
kraina ozdobiona
łąką i sianem

Wieś to nie tylko pola
oranie to mleko
jajko boćka
klekotanie

Wieś nie wstydzi ma
świętą kapliczkę
której zmęczenie
się kłania

Wieś to nie tylko nuda
to miłości wołanie
tu echo i mgła
burka szczekanie

Wieś nie przegrywa
nią rządzi radość
zwłaszcza zimą
gdy białe pada

Wieś to ojczyzna
niejednej poezji
tu słowo woła ty
jesteś nasza

Nie szumią drzewa stary człowiek ma żal


Gdy pachnie konwalią
maciejką i bzem świat
staje się bajką nie
ma bram

Gdy pachnie prawdą
oraz życzliwym świat
podobny jest
do snu

Gdy pachnie śmiercią
czarny karawan
idzie drogą a
za nim łzy

Gdy pachnie śmiechem
wszystko to prawda
za nią tylko to
co miłe

Gdy pachnie głupotą
nie szumią drzewa
stary człowiek
ma żal

Gdy pachnie zacnym
cieszy się przyszłe
oraz nadzieja na
lepsze jutro

Nie ważne kiedy odjedzie


Na stacji stoi
pociąg donikąd
nikogo nie dziwi
jego bezsens

Ludzie wsiadają
proszą o bilet
się uśmiechają
czują że żyją

Na stacji stoi
pociąg donikąd
kiedy odjedzie
nie ważne

Przecież i tak
nie zatrzyma
przygody która
się zaczyna

Na stacji stoi
pociąg donikąd
jego sława aż
po horyzont

Wszyscy czekają
czasu jest dużo
nadziei nikt tu
nie psuje

Nie tylko cisza tu śpi

w starej chacie pod lasem
nie tylko cisza śpi robi
to wiatr i zmęczony
dniem cień

śpi tu też zapomnienie
oraz okiennice pilnuje
ich pająk zerkający
na drzwi

bo wie że echo lubi tu
zaglądać i opowiadać
o swoich kłopotach
i o tym co wie

a on pająk dobrze wie
że cisza nie lubi
gdy ktoś grzebie
w jej śnie

więc pilnuje drzwi
modląc się by nie
otworzyły się by
żyła swym

Cisza o której zapomniano


Wiatr z echem się skumał
starą chatę odwiedzają
bo lubią cisze która
w niej mieszka

Cisza o której wszyscy
zapomnieli tylko pająk
wciąż ją pociesza
rozmawia z nią

Wiatr i echo dziękują
mu za to że jest - nie
pozwala by czuła
się samotnie

Dziękują mu też drzewa
i okiennice które
szeptem z nocą
rozmawiają

O tym jak to kiedyś
ktoś kto tu mieszkał
kochał ową cisze
nie płakał

Zgubił się wiatr przepadły sny


Zginęło echo i mgła
zgubił się wiatr
przepadły sny
i marzenia

Nie ma miłości
jest tylko żal
smutek rządzi
i ciemna dal

Gdzie szukać tego
co ozdabia kram
pełen wzruszeń
uśmiechu i prawd

Ballada o wietrze który łąki i pola czesał


Gdzie te słońce
gdzie ten wiatr
co łąki czesał

Gdzie ten smutek
który z wieczorem
rozmawiał

Gdzie ten uśmiech
który horyzont
ozdabiał

Gdzie ta śmierć
która smutkiem
częstowała

Gdzie ten czas
gdy prawda
nie kłamała

Gdzie te motyle
które sens chwili
budowały

Gdzie ten Bóg
który prawdy
się nie boi

Gdzie ten grzech
który kościół
popsuł

Gdzie ten anioł
który ciemnego
unika

Gdzie ten bałagan
z którym przyszłe
musi sie zderzyć

Gdzie to wszystko
czy ktoś wie czy
to niewiadoma

Otworze okna i drzwi niech cieszą


Jutro pozbieram myśli
wybiorę najlepsze
otworze okna drzwi
niech cieszą

Jutro rano to zrobię
dziś z nimi powalczę
będę się starał a co
wyjdzie zobaczę

Jurto zrobię im święto
będę do wybranych
się uśmiechał powiem
im prawdę

Prawdę o tym że bez nich
świat byłby pusty
nie byłoby sensu
iść dalej